Szczęśliwy grosik!

 Dzisiaj rano wracałam do Krakowa po ponad tygodniowym odpoczynku w domu. Oczywiście, odzwyczaiłam się od codziennych obowiązków należących do każdego studenta, dlatego nie powiem żeby łatwo było mi wstać o 7 rano. Czekając o tej barbarzyńskiej porze na mojego białego busa, miałam w głowie pełno pesymistycznych myśli. Dlaczego właśnie ja muszę wracać "na emigrację"? Wolałabym zostać w domu, z rodziną i chłopakiem, a nie na "wygnaniu".

Pierwszą osobą, która pojawiła się przed moimi oczami był młody chłopak na wózku inwalidzkim. Nie powiem, zrobiło mi się wstyd, że tak narzekam. On ma trudniej. Dużo trudniej niż ja i jest uśmiechnięty. Wniosek z tego taki, że nie doceniamy tego, co los/Bóg (skreśl niewłaściwe) nam dał. Następnie, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki, pojawiły się małe dzieci, z wielkimi plecakami udające się do szkoły. Niby w nich nie było nic przytłaczającego, ale wiedziałam skąd idą. Mieszkają w Domu Dziecka. Miałam tam praktyki, więc kojarzę je z widzenia. Po raz drugi w tak krótkim czasie zrozumiałam, że powinnam być szczęśliwa. Pojęłam, że ludzie mają prawdziwe problemy, a nie takie wyimaginowane jak ja. Problemem jest wyjazd na studia i samodzielne życie? Nie sądzę.

Zgadnijcie, co zobaczyłam później? Leżący na ulicy grosik. Nie podniosłam. Dlaczego? Bo zrozumiałam, że komuś innemu przyda się znacznie bardziej. Ja mam szczęście. Mam cudowną rodzinę, kochającego mężczyznę, grono przyjaciół i zdrowie. Czego mi więcej potrzeba? Chyba rozumu, bo nie potrafię tego docenić. Ot co. Niby grosik, niby nic, a tak zmusił mnie do myślenia. I to o której? O 7 rano w mglisty, smutny wtorek!