niedziela, 24 sierpnia 2014

#Rhodes

Wreszcie jutro wyjazd na upragnione wakacje. Jest lepiej niż we czwartek z racji tego, że dopadła mnie grypa żołądkowa i po prostu musiałam ograniczyć jedzenie do minimum. Wczoraj, dla przykładu, zjadłam/wypiłam tylko koktajl jagodowy domowej roboty, bez cukru.
Brzuch nie jest płaski, ale na pewno jest lepiej niż ostatnio. Przyznam się, ze we czwartek dosłownie przeżyłam załamanie nerwowe... Jak dzisiaj przeczytałam ten post wcześniejszy to sama się przeraziłam, ile w nim było nienawiści do samej siebie.
Mimo wszystko do psychologa wrócić nie planuję. Wiem, ze może to jest najgorsza rzecz jaką zrobię, może na wakacjach przemyśle to wszystko i podejmę lepszą decyzję.

Nie chcę przytyć. A wiem, że i dietetyk i psycholog na pewno kazaliby mi jeść więcej, kaloryczniej i na pewno .... zdrowiej. Zdrowie = dodatkowe kilogramy. To nie dla mnie.

Przez tydzień mnie nie będzie na Internecie, dlatego serdecznie Was pozdrawiam i żegnam na te siedem dni!

Trzymajcie się chudo i pamiętajcie: NO PAIN, NO GAIN!

xoxo,
A.

środa, 20 sierpnia 2014

#pomocy!

Przez ostatni czas starałam się wrócić na dobrą drogę. Jadłam regularnie, dość zdrowo. Mój psycholog powiedział, że nie powinnam patrzeć w lustro przez jakiś okres czasu. Słuchałam się go i omijałam je szeroki łukiem. Byłam szczęśliwsza mogąc "zapomnieć" o perfekcji.
Dzisiaj przymierzyłam strój kąpielowy, który dostałam od rodziców z wakacji. Popłakałam się. Mój brzuch wygląda jak wielki balon. Tak walczyłam o niego przez parę dobrych miesięcy...
I co? Psycholog mi pomógł? Jestem szczęśliwa bez bulimii? NIE! Jest źle, tragicznie i sama nie wiem, czy w ogóle pokaże się w tym stroju ludziom. W czy w ogóle pokaże się na plaży. Teraz siedzę przed lustrem i płaczę. Moje starania legły w gruzach. Jestem spasioną świnią.
Nigdy więcej nie pójdę już do psychologa. Zniszczył mój wysiłek. Od teraz do poniedziałku nie jem chleba, ziemniaków, makaronów, ani niczego co ma dużo kalorii. Muszę przez cztery dni dojść do płaskiego brzucha nawet jeżeli miałabym nie jeść w ogóle nic.
Te wakacje kosztowały mnie niesamowicie dużo. Zarówno pod względem psychicznym jak i fizycznym. Dlaczego z Nim jadę? Bo go kocham i chcę dać nam szansę. Wiem, że to głupota z mojej strony, ale czuję że robię dobrze. On bardzo żałuje, zmienił się. Zaufam mu ostatni raz. Jeżeli jeszcze raz mnie zawiedzie na jakiejkolwiek płaszczyźnie, odchodzę.
Teraz chcę odpocząć na wakacjach, zrelaksować się i zapomnieć o ostatnich kilku miesiącach. Były koszmarne. Wymioty, waga, jedzenie, ćwiczenia, płacz, depresja... Te słowa gościły w mojej głowie najczęsciej.

Muszę wytrzeć łzy, przestać jeść i wrócić na DOBRĄ drogę. Ale dobrą dla mnie, a nie dla mojego otoczenia, które chce żebym była "zdrowa". Nie będę. Gruba= chora. Chuda = zdrowa. To moja decyzja. Klamka zapadła.

Żegnaj, Pani Psycholog. Pa pa............

Ps. Napiszę w niedziele wieczorem jak wygląda stan mojego brzucha.  Błagam, trzymajcie kciuki żebym była z siebie zadowolona.


piątek, 8 sierpnia 2014

#diagnoza

Witajcie. Poszłam z moją "anemią" do lekarza. Dostałam koszyk lekarstw i skierowanie do psychologa. Dlaczego? Bo zbyt schudłam według Pani Doktor. Poszłam więc jak Grzeczna A. do psychologa. Pierwszy raz w życiu. Zwykła rozmowa. Konsultacje.
Pani Psycholog rozmawiała ze mną o mojej diecie, o zaburzeniach, o przeszłości. Całość trwała godzinę, a mi wydaję się jakbym siedziała tam sto lat. Powiedziałam jej wszystko, co siedziało na "żołądku". Diagnoza nie została jeszcze postawiona w stu procentach, ale podejrzenie anoreksji bulimicznej vs. samej bulimii.

1) Anoreksja bulimiczna - czyli mało jesz, ale zdarza Ci się napad, obżerasz się i przez wyrzuty sumienia wszystko zwracasz.
2) Bulimia - chyba nie muszę tłumaczyć.

 <3 

Następna wizyta była w tamten poniedziałek. Muszę opowiadać o tym, dlaczego się odchudzam, co powoduje że się głodzę, dlaczego nienawidzę siebie i chcę się zniszczyć. Nie wiem, czy to cokolwiek pomaga.
Dlaczego zdecydowałam się na ten krok? Bo widzę jak moja mama cierpi. Wyjechali teraz na wakacje, na dwa tygodnie zostawili mnie samą. To straszne. Obżeram się i wymiotuje na zmianę. Sama nie jestem w stanie sobie z tym poradzić. Dodatkowo dochodzą jeszcze ćwiczenia, które są gwoździem do trumny, bo mnie mam na nie po prostu siły!
Sama nie wiem kiedy zachorowałam. Może już pięć lat temu, kiedy postanowiłam się odchudzać? Może dzisiaj? Może wczoraj? Kiedy?!
Boję się tych co tygodniowych spotkań z Panią Psycholog. Boję się usłyszeć diagnozy: BULIMICZKA! To zostanie mi na całe życie. Anorektyczka czy bulimiczka nigdy nie wyleczy się ze swojego uzależnienia, podobnie jak alkoholik.
Moja mama nie wie o wizytach u psychologa. Nie chce jej dobijać. Od pewnego czasu zaczęłam się rzucać na jedzenie. Wcześniej wolałam głodówki. Teraz czuję do siebie wstręt. Gdy nikt mnie nie kontroluje, "nie stoi nade mną" to zaczyna robić się naprawdę niebezpieczne.
Jeszcze ta cała sytuacja z T. dobiła mnie totalnie. I chyba to w znacznej mierze wpłynęło na pogorszenie mojego stanu zdrowia i panowania nad jedzeniem.

xoxo.